Jak obliczyć powierzchnię schodów w 2025 roku?

Schody. Czasem potężna konstrukcja dominująca przestrzeń, innym razem subtelny łącznik kondygnacji. Niezależnie od ich formy, przy planowaniu remontu czy budowy prędzej czy później pojawia się to samo, fundamentalne pytanie: jak obliczyć powierzchnię schodów? To nie jest bynajmniej pytanie akademickie. Znajomość precyzyjnego metrażu jest absolutnie krytyczna – to ona decyduje o ilości potrzebnego materiału, kalkulacji kosztów pracy i uniknięciu bolesnych błędów. W skrócie, powierzchnię schodów obliczamy sumując powierzchnie wszystkich jej elementów składowych – stopni, podstopnic (jeśli występują), spoczników, a często także powierzchni bocznych (policzków). Ignorowanie tego etapu to proszenie się o kłopoty, drogi czytelniku, kłopoty które potrafią naprawdę zaboleć portfel i nerwy.

Z naszego doświadczenia wynika, że na tym podstawowym etapie pojawia się najwięcej pomyłek, które rzutują na cały proces realizacji. Zebraliśmy dane z kilku typowych projektów, analizując, gdzie najczęściej potykają się wykonawcy i inwestorzy. Niech to będzie pewnego rodzaju szybki przegląd pola bitwy, zanim wkroczymy głębiej w meandry geometrii.

Jak widać w tej uproszczonej tabeli, margines błędu wcale nie jest akademickim ćwiczeniem z matematyki, a brutalną realną stratą. Te dodatkowe metry kwadratowe materiału, które trzeba dokupić lub co gorsza, które trafiają do kosza przez zły wymiar czy cięcie, to są realne pieniądze uciekające z portfela. Pomijamy już koszty transportu, zmarnowany czas i frustrację. To trochę jak z gotowaniem – dodasz za dużo soli i całe danie do wyrzucenia, a składniki kosztowały.

Klucz tkwi w fundamentalnym zrozumieniu, co tak naprawdę mierzymy i w jakich jednostkach. Każdy element schodów, czy to gładki spocznik, każdy pojedynczy stopień z jego frontem (podstopnicą), czy boczne elementy konstrukcyjne (policzki), stanowi osobną "powierzchnię" do zagospodarowania. Dlatego też rozbijanie kalkulacji na czynniki pierwsze i precyzyjne mierzenie każdego elementu osobno jest jedyną słuszną drogą. Nie ma tu miejsca na "mniej więcej", szczególnie gdy pracujemy z drogimi materiałami jak naturalny kamień, szkło czy egzotyczne drewno. Każdy centymetr ma znaczenie.

Pomiar powierzchni bocznych (policzków) schodów

Policzki schodów, te często niedoceniane boczne powierzchnie, potrafią wprowadzić niemałe zamieszanie w procesie kalkulacji. Ludzie koncentrują się na stopniach i spocznikach, a potem budzą się z ręką w nocniku, kiedy okazuje się, że zabrakło materiału na boki. Albo co gorsza, że zamówiono go za dużo i teraz zostaje na placu budowy droga sterta, na którą nikt nie ma pomysłu. Policzek to element konstrukcyjny schodów, najczęściej widoczny z boku, który podtrzymuje stopnie. Może to być solidna, masywna deska drewniana, element stalowy, czy też zabetonowana płyta. Jego powierzchnię także musimy uwzględnić, zwłaszcza jeśli planujemy ją wykończyć – pomalować, otynkować, obłożyć płytkami, drewnem czy kamieniem.

W naszej praktyce często spotykamy dwa podstawowe rodzaje policzków, które wymagają nieco odmiennego podejścia do pomiaru powierzchni: policzki pełne i policzki wcięte (ząbkowane). Policzek pełny to prosta płyta biegnąca ukośnie od podłogi do podłogi, z wpuszczonymi lub podpartymi na nim stopniami. Obliczenie jego powierzchni bocznej jest stosunkowo proste – to zasadniczo prostokąt leżący pod kątem. Musimy zmierzyć jego długość wzdłuż linii biegu schodów oraz jego widoczną wysokość, czyli grubość samego policzka. Na przykład, jeśli policzek ma długość 4,8 metra, a jego grubość (czyli wysokość bocznej powierzchni do wykończenia) wynosi 0,06 metra (6 cm), to powierzchnia do pomalowania czy oklejenia wynosi 4,8 m * 0,06 m = 0,288 m². Trzeba oczywiście zmierzyć oba policzki, jeśli schody są wolnostojące i widoczne z obu stron. Czyli razy dwa: 0,576 m². Banalne? Dopóki nie pojawią się detale.

Detale pojawiają się szybko, bo rzadko kiedy policzek to idealny prostokąt. Często przy ścianie boczna powierzchnia jest tynkowana lub styka się bezpośrednio z murem, więc wykańczamy tylko policzek od strony przestrzeni otwartej. Co więcej, narożniki, styki z podłogą czy spocznikiem mogą wymagać odmierzenia niewielkich fragmentów. Przy policzkach pełnych drewnianych, na przykład, często stosuje się listwy maskujące połączenie ze ścianą lub stopniami, co może nieznacznie wpłynąć na kalkulowaną powierzchnię do wykończenia. Grubość tych listew zazwyczaj jednak pomijamy w podstawowych kalkulacjach powierzchni masowej.

Dużo bardziej skomplikowana sytuacja pojawia się przy policzkach wciętych, zwanych czasem „wangami zębatymi”. W ich przypadku materiał policzka jest wycięty tak, aby tworzyć oparcie dla stopni i podstopnic. Widoczna boczna powierzchnia nie jest już gładką, skośną płaszczyzną. Składa się z fragmentów poziomych (pod stopniami) i pionowych (za podstopnicami), oraz przede wszystkim z długiej, skośnej krawędzi wierzchniej, która często jest profilowana. Jeśli naszym celem jest pomalowanie czy polakierowanie całej widocznej powierzchni policzka wciętego, musimy zmierzyć długość każdego pojedynczego elementu i pomnożyć przez szerokość/grubość materiału w tym miejscu. Zazwyczaj jednak przy policzkach wciętych wykańcza się głównie ich zewnętrzną, skośną krawędź oraz ewentualnie fragmenty pionowe i poziome wcięć. Ta zewnętrzna krawędź to zazwyczaj najdłuższy, ciągły element, wymagający precyzyjnego pomiaru wzdłuż jej biegu. Jego długość jest zbliżona do długości policzka pełnego o tych samych parametrach geometrycznych biegu schodowego.

Pomiar takiej wciętej krawędzi wymaga trochę zręczności i taśmy mierniczej prowadzonej dokładnie wzdłuż jej linii. Załóżmy, że nasza wcięta krawędź policzka ma długość 5,0 metra (jest nieco dłuższa niż przy policzku pełnym na tej samej długości poziomej i wysokości) i chcemy ją pomalować. Sama krawędź to element liniowy, ale jej "powierzchnia" do pomalowania to długość * grubość materiału policzka. Jeśli grubość policzka drewnianego wynosi 0,04 metra (4 cm), powierzchnia tej krawędzi to 5,0 m * 0,04 m = 0,2 m². Dodatkowo, możemy chcieć pomalować powierzchnie "między zębami" – te pionowe i poziome fragmenty. Ich pomiar to już żmudne mierzenie każdego małego prostokąta i sumowanie. Często, w przypadku malowania, przyjmuje się pewien współczynnik na podstawie długości biegu i wysokości, ale jest to szacunek. Bardziej precyzyjne jest mierzenie fragment po fragmencie.

Przykład z życia: Robiliśmy kiedyś renowację starych schodów dębowych z policzkami wciętymi, które były pomalowane na wiele warstw. Klient chciał przywrócić naturalny wygląd drewna, co oznaczało skuwanie starej farby, szlifowanie i lakierowanie. Kalkulacja powierzchni bocznych (tych wciętych) była koszmarem. Tradycyjna metoda pomiaru każdego "zęba" zajęłaby godziny. Skończyliśmy na dokładnym pomiarze długości wzdłuż wierzchniej, skośnej krawędzi oraz przybliżonym oszacowaniu powierzchni pozostałych widocznych fragmentów między stopniami, opierając się na średniej wysokości "zęba" i jego szerokości. Długość wierzchniej krawędzi, kluczowy parametr dla obliczenia malowania wzdłuż linii policzka, wyszła nam 6.2 metra dla jednego biegu o wysokości 3 metrów i 18 stopniach. Malowanie pędzlem takiej profilowanej krawędzi o grubości 5 cm to jednak zupełnie inna praca niż malowanie płaskiej powierzchni, a koszt kalkuluje się inaczej. Jednak sama powierzchnia "na papierze" to nadal te 6.2 m * 0.05 m = 0.31 m².

Kiedy natomiast obkładamy policzki pełne np. płytkami, jak w przykładzie ze schodami betonowymi, powierzchnia boczna do obliczenia to zazwyczaj właśnie ten "prostokąt" o długości wzdłuż biegu i wysokości równej grubości policzka. Jeśli policzek jest gruby na 10 cm (0,1m) i ma 4,5m długości na skos, powierzchnia do obłożenia to 4,5 m * 0,1 m = 0,45 m². To są typowe parametry dla schodów betonowych, gdzie grubość konstrukcyjna policzka bywa większa niż w schodach drewnianych czy stalowych. Do tego oczywiście należy doliczyć konieczny naddatek materiału na docinanie, który przy gresie czy kamieniu nie jest bez znaczenia – może wynosić od 5% do 15% w zależności od formatu płytki i złożoności docinania.

Pomiar powierzchni bocznych stalowych belek nośnych, popularnych w schodach nowoczesnych, jest prostszy. Jeśli policzkiem jest dwuteownik lub ceownik, mierzymy po prostu powierzchnię jego widocznych ramion. Na przykład, profil C kształtny o wymiarach 200x80 mm i grubości ścianki 5 mm. Jeśli widoczna jest jego zewnętrzna płaszczyzna (200mm szerokości) oraz wewnętrzne (dwa razy po 80mm, ale tylko ścianki 5mm) to sumujemy te powierzchnie pomnożone przez długość elementu. Realistycznie jednak, najczęściej maluje się całą powierzchnię stalowej belki. Dla belki o długości 5 metrów, o przekroju np. 20x8 cm (0.2x0.08 m), malowana powierzchnia to niemal cały obwód pomnożony przez długość (minus ewentualne powierzchnie styku ze stopniami czy fundamentem). Obwód przekroju: 2 * (0.2 + 0.08) = 0.56 m. Powierzchnia malowana ok. 0.56 m * 5 m = 2.8 m² dla jednego policzka. Jeśli policzki są dwa, to 5.6 m². Tutaj farba na metal potrafi być kosztowna, więc precyzja ma sens.

Podsumowując kwestię policzków – to element, który łatwo pominąć, ale którego powierzchnia musi być zmierzona. Niezależnie czy to gładka deska, ząbkowana wanga, czy stalowy profil, pomiar policzków schodów wymaga metody i zrozumienia, która dokładnie część ma być wykończona. Mierzymy długość wzdłuż ich biegu i mnożymy przez widoczną szerokość/grubość elementu przeznaczoną do wykończenia. W przypadku skomplikowanych kształtów wciętych policzków drewnianych, warto rozważyć uproszczenie pomiaru lub szczegółowe mierzenie każdego fragmentu, w zależności od wymaganej dokładności i kosztu materiału wykończeniowego. Pamiętajmy o koniecznym naddatku na docinanie materiału, zwłaszcza gdy policzek ma skomplikowany profil lub gdy stosujemy materiały wymagające precyzyjnych cięć. Naddatek ten może wahać się od symbolicznych 5% dla farby do nawet 20-30% dla płytek czy kamienia na skomplikowanym kształcie.

Obliczanie powierzchni schodów zabiegowych i spiralnych

No dobrze, przeszliśmy od względnie prostych biegnących schodów prostych do… geometrii na wyższym poziomie trudności. Schody zabiegowe i spiralne to prawdziwe wyzwanie dla precyzyjnych obliczeń powierzchni, coś, co potrafi wywołać ból głowy nawet u doświadczonych rzemieślników. Dlaczego? Bo każdy stopień to często inna historia. Znikają proste, jednakowe prostokąty. Pojawiają się trapezy, trójkąty, wycinki koła. Obliczanie schodów zabiegowych i spiralnych to nie masowa produkcja kalkulacji, to praca niemal laboratoryjna, stopień po stopniu.

Zacznijmy od schodów zabiegowych. Charakteryzują się one tym, że w miejscu, gdzie zwykłe schody miałyby spocznik, stopnie poszerzają się po zewnętrznej stronie łuku i zwężają po wewnętrznej. Pozwala to na pokonanie zmiany kierunku (najczęściej o 90 lub 180 stopni) bez zajmowania dużej przestrzeni przez klasyczny spocznik. To świetne rozwiązanie w małych domach, ale koszmarne dla kalkulacji powierzchni. Powierzchnię stopnia zabiegowego mierzymy tak samo jak każdego innego – jako pole powierzchni jego "góry", czyli spocznika poziomego. Problem w tym, że ten "spocznik" nie jest prostokątem. Jest to zazwyczaj trapez. Aby obliczyć pole trapezu, potrzebujemy znać długość jego dwóch równoległych boków (zewnętrznej i wewnętrznej krawędzi stopnia w miejscu zabiegu) oraz wysokość trapezu (szerokość stopnia mierzona prostopadle do tych krawędzi, co nie jest równe szerokości biegu!). To klasyczny błąd: ludzie mierzą tylko szerokość schodów w najszerszym miejscu i długość kroku w najgłębszym, a to za mało.

Najdokładniejszym sposobem pomiaru powierzchni stopnia zabiegowego jest podzielenie go na prostsze figury geometryczne, zazwyczaj prostokąt i trójkąt, lub po prostu skorzystanie ze wzoru na pole trapezu. Wzór ten to ((a+b)/2) * h, gdzie 'a' i 'b' to długości równoległych krawędzi stopnia (wewnętrznej i zewnętrznej), a 'h' to odległość między nimi mierzona prostopadle (czyli "głębokość" stopnia zabiegowego mierzona nie wzdłuż linii kroku, a wzdłuż linii prostopadłej do osi obrotu lub krawędzi wewnętrznej). Przykład: Stopień zabiegowy ma wewnętrzną krawędź o długości 10 cm (to już prawie trójkąt!), zewnętrzną o długości 60 cm, a szerokość biegu (czyli odległość między policzkami) wynosi 100 cm. Problem w tym, że 'h' w wzorze na trapez to nie 100 cm. 'h' to głębokość stopnia mierzona pod kątem prostym do osi obrotu zabiegu lub krawędzi wewnętrznej. Należy zmierzyć szerokość stopnia (np. 100 cm) i jego głębokości w kilku punktach (przy wewnętrznym słupie/ściance, na linii biegu, przy zewnętrznym policzku) oraz kąt pod jakim stopień się obraca. Potem zastosować odpowiednie wzory geometryczne. Praktyczna metoda to zmierzenie stopnia na papierze w skali 1:1 lub stworzenie szablonu. Wtedy można łatwo obliczyć jego powierzchnię dzieląc go na figury proste lub stosując oprogramowanie.

Podstopnice przy schodach zabiegowych również nie są prostokątami – przyjmują kształt rozszerzający się od strony zewnętrznej. Ich pomiar i kalkulacja powierzchni wymaga podobnej precyzji jak w przypadku stopni. Każda podstopnica jest inna w obrębie strefy zabiegu. Jeśli schody są obłożone np. drewnem, musimy uwzględnić nie tylko powierzchnię góry stopnia i frontu podstopnicy, ale też czoła stopnia (nosek) i boczne krawędzie. Powierzchni stopni i podstopnic zabiegowych nie da się obliczyć "na oko". To moment, w którym trzeba usiąść z miarką, kątomierzem i kartką papieru, albo użyć lasera i programu do projektowania.

Schody spiralne to z kolei wycinek tortu – dosłownie. Każdy stopień w schodach spiralnych to fragment pierścienia kołowego, zwężający się do środka wokół centralnego słupa. W idealnych, prefabrykowanych schodach spiralnych, wszystkie stopnie są identyczne. Wówczas wystarczy dokładnie zmierzyć jeden stopień (długość krawędzi wewnętrznej, zewnętrznej oraz szerokość "w najgłębszym" punkcie, np. 30 cm od słupa centralnego - to jest linia biegu, gdzie głębokość powinna spełniać normy) i pomnożyć jego powierzchnię przez liczbę stopni. Obliczenie powierzchni takiego wycinka koła wymaga znania promienia wewnętrznego (do słupa centralnego) i zewnętrznego (do balustrady/ściany), oraz kąta obrotu przypadającego na jeden stopień (360 stopni podzielone przez liczbę stopni). Wzór na pole wycinka pierścienia: (kąt_stopnia/360) * Pi * (R_zew² - R_wew²).

Jednak nawet w schodach spiralnych pojawiają się komplikacje. Zazwyczaj pierwszy i ostatni stopień mają inną formę – często są rozszerzone na dole (tzw. stopień startowy) i dopasowane do stropu na górze. Spoczniki w schodach spiralnych są rzadkością w klasycznym tego słowa znaczeniu, rolę tę pełni często powiększony ostatni stopień na poziomie górnej kondygnacji. Centralny słup, wokół którego kręcą się stopnie, także wymaga wykończenia (malowanie, okładzina) i jego powierzchnię (obwód razy wysokość pionową lub długość na skos, jeśli słup jest nachylony) również trzeba obliczyć. Balustrada w schodach spiralnych często jest kluczowym elementem, jej powierzchnia (poręcz, tralki, wypełnienie) także może wymagać obliczenia do malowania czy montażu okładziny.

Kalkulacja powierzchni dla schodów zabiegowych i spiralnych wiąże się z wyższym ryzykiem błędu i często wyższym współczynnikiem odpadu materiału. Przy płytkach czy kamieniu, docinanie łuków i nieregularnych trapezów generuje znacznie więcej strat niż na prostych stopniach – nawet 25-35% materiału może pójść do kosza. Przy drewnie jest nieco lepiej, bo materiał jest bardziej elastyczny, ale precyzyjne trasowanie i cięcie nadal są wyzwaniem. Zastosowanie szablonów wykonanych np. z tektury falistej czy cienkiej płyty pilśniowej to standardowa praktyka pozwalająca minimalizować błędy w przypadku obkładania tych typów schodów materiałami stałymi.

Realizacja schodów zabiegowych czy spiralnych to często studium przypadku, gdzie teoretyczne obliczenia zderzają się z praktyką. Mieliśmy sytuację, gdzie klient zamówił płytki gresowe na spiralne schody. Wyliczyliśmy powierzchnię stopnia wzorem na wycinek, pomnożyliśmy przez ilość stopni, dodaliśmy standardowy odpad. Okazało się jednak, że format płytki był taki, że z jednego "kółka" (po wycięciu otworu centralnego) dało się uzyskać mniej efektywnie stopnie niż przewidywano. Trzeba było domówić materiał, co opóźniło prace i zwiększyło koszty. Agresywna lekcja: zawsze konsultuj rodzaj materiału z jego formatem i sposobem ułożenia, planując schody zabiegowe lub spiralne. A przede wszystkim – zmierz dokładnie, każdy stopień osobno, albo stwórz szablon.

Specyfika obliczeń dla schodów ażurowych (bez podstopnic)

Schody ażurowe, charakteryzujące się brakiem podstopnic, to kwintesencja lekkości i nowoczesności w projektowaniu wnętrz. Ich konstrukcja jest często minimalistyczna, a stopnie wydają się "wisieć" w powietrzu, przytwierdzone do ściany, belki centralnej, lub opierają się na subtelnych policzkach. Brak podstopnic zasadniczo upraszcza obliczenia powierzchni w jednym kluczowym aspekcie: eliminujemy z kalkulacji powierzchnię frontów stopni. Ale nie oznacza to, że zadanie staje się trywialne. Wręcz przeciwnie, specyfika schodów ażurowych, z ich widocznymi krawędziami i często nietypowymi systemami nośnymi, wprowadza własny zestaw wyzwań.

Podstawowa powierzchnia do obliczenia w schodach ażurowych to oczywiście powierzchnia "góry" każdego stopnia, czyli jego stopnicy. Tutaj wracamy do korzeni: mierzymy długość (szerokość schodów) i głębokość stopnia i mnożymy te wartości. Dla schodów prostych bez podstopnic, gdzie stopnie są identyczne, wystarczy zmierzyć jeden stopień i pomnożyć jego powierzchnię przez liczbę stopni. Jeśli stopień ma 100 cm szerokości (1m) i 28 cm głębokości (0.28m), jego powierzchnia wynosi 1m * 0.28m = 0.28 m². Dla 15 takich stopni, łączna powierzchnia stopni to 15 * 0.28 m² = 4.2 m². Brzmi prosto, i tak zazwyczaj jest, o ile stopnie są prostokątne.

Komplikacje zaczynają się przy wykończeniu. W schodach ażurowych krawędzie stopnic są zazwyczaj w pełni widoczne – przednia, boczne, a często także spodnia powierzchnia stopnia. Jeśli stosujemy grubą stopnicę, np. z litego drewna o grubości 5-8 cm, powierzchnia jej frontowej krawędzi (tzw. "noska") oraz bocznych krawędzi również wymaga wykończenia – malowania, lakierowania, olejowania. Tą powierzchnię także musimy doliczyć do kalkulacji materiału wykończeniowego (np. farby, lakieru). Powierzchnia przedniej krawędzi stopnia to jej długość (szerokość stopnia) pomnożona przez grubość stopnia. Dla stopnia o szerokości 1m i grubości 0.05m, powierzchnia przedniej krawędzi wynosi 1m * 0.05m = 0.05 m². Dla 15 stopni to 15 * 0.05 m² = 0.75 m² dodatkowej powierzchni do pomalowania! Jeśli boczne krawędzie też są widoczne (np. stopnie nie są wpuszczone w ścianę czy policzek, a wystają poza nie), również mierzymy ich powierzchnię (głębokość stopnia * grubość stopnia) i dodajemy do sumy.

Co więcej, w wielu schodach ażurowych widoczna jest także spodnia powierzchnia stopnia. Jeśli materiał stopnia jest estetyczny (np. polerowane drewno, lakierowana stal, kamień), spód stopnia również wymaga wykończenia. Wówczas do powierzchni "góry" stopnia dodajemy powierzchnię "spodu", która jest zazwyczaj identyczna. To może podwoić powierzchnię do pomalowania czy polakierowania samego stopnia! Dla naszego przykładu, jeśli malujemy/lakierujemy górę, przód i spód stopnia o wymiarach 1x0.28x0.05m: powierzchnia góry (0.28 m²) + powierzchnia przodu (0.05 m²) + powierzchnia spodu (0.28 m²) = 0.61 m² na jeden stopień. Dla 15 stopni to aż 9.15 m²!

Obliczeń schodów ażurowych dotyczy także powierzchnia elementów nośnych, jeśli są one widoczne i wymagają wykończenia. W schodach z belką centralną (monoszczytowych) mierzymy powierzchnię tej belki. Jeśli jest to profil stalowy, obliczamy jego powierzchnię boczną do malowania (obwód przekroju * długość belki). Jeśli stopnie są wspornikowe, mocowane bezpośrednio do ściany, musimy zadbać o odpowiednie wykończenie ściany pod i nad stopniami, co choć nie jest powierzchnią schodów sensu stricto, jest integralną częścią kalkulacji remontu przestrzeni schodowej.

W schodach ażurowych często stosuje się droższe materiały wykończeniowe (lakierowanie na wysoki połysk, forniry, blacha nierdzewna), gdzie koszt za metr kwadratowy jest znaczący. Precyzyjne obliczenie powierzchni (wliczając krawędzie i spody!) jest zatem kluczowe, aby uniknąć niedoszacowania potrzebnej ilości materiału i budżetu. Naddatek materiału na stopnice ażurowe, zwłaszcza jeśli są nieregularne (jak w schodach zabiegowych ażurowych!), może być podobnie wysoki jak przy schodach pełnych tego typu.

Realizacja schodów ażurowych bez podstopnic postawiła nas kiedyś w obliczu interesującego wyzwania: klient zażyczył sobie stopnie z klejonego drewna egzotycznego, ale wykończone tylko od góry i po bokach, bo spód miał być "surowy", niewidoczny od dołu. Teoria teorią, ale w praktyce okazało się, że klej i konstrukcja od spodu były widoczne z pewnych kątów. Musieliśmy szybko zmodyfikować plan i wliczyć w koszty szlifowanie i malowanie spodniej strony stopnic, czego początkowo nie uwzględniliśmy. To studium przypadku pokazuje, jak ważne jest nie tylko samo obliczenie powierzchni na papierze, ale też dokładne ustalenie z klientem zakresu prac wykończeniowych na *każdej* widocznej powierzchni. W ażurowych schodach widać po prostu więcej, i każdy szczegół ma znaczenie.

Na koniec, kalkulacja powierzchni dla schodów ażurowych to suma powierzchni stopnic (góra, przód, boki, spód – w zależności od zakresu wykończenia), plus powierzchnia widocznych elementów konstrukcyjnych (belka, policzki, słup centralny) wymagających wykończenia. Każdy z tych elementów mierzymy osobno i sumujemy ich powierzchnie, pamiętając o należytym naddatku materiału na docinanie, który przy nieregularnych kształtach czy delikatnych materiałach potrafi być zaskakująco wysoki. To nie tylko obliczenie metrażu, to planowanie logistyki i finansów całego projektu. I ostatecznie, gwarancja, że schody, te lekkie i przestrzenne, będą prezentować się dokładnie tak, jak zostały zaprojektowane, bez kompromisów wymuszonych brakującym materiałem.